Feride - Bütün Şiirleri 2
Yılmaz OdabaşıEn Beğenilen Feride - Bütün Şiirleri 2 Gönderileri
En Beğenilen Feride - Bütün Şiirleri 2 kitaplarını, en beğenilen Feride - Bütün Şiirleri 2 sözleri ve alıntılarını, en beğenilen Feride - Bütün Şiirleri 2 yazarlarını, en beğenilen Feride - Bütün Şiirleri 2 yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Yalnızdık dağlara karşı.
Ya kentlere?
Kentler ki tükürsek içinde boğulacaktık.
Sessizlik sensizliği ezbere bilir
sensizlik her şeyi bilir...
Yalnızdık karanlığa Feride...
(Şimdi vuruldu bu sevda da bir fısıltıya.
Çiğnenmiş bir bahçedir artık ömrümüz...)
Her deniz bir martı, her ömür bir tufan, her rüya bir uyku, her nota bir şarkı, her mezar bir ölüm, her ağaç bir kök, her dağ bir duman, her güneş doğacak bir kuytuluk bulur ya kendine, bulur ya;
ben
senden
başka
sen
Bulamam!
Benim ömrüm hep beyaza kandı.
Hangi beyazı tutsam gri oluyor;
sonra boğulup kararıyordu...
Çıktım
da kentler kent değildi yine.
Belki bu yüzden tüketmiş soluğunu şarkılar,
kuşlar da gitmiş, kederler büyümüş,
ama hiç boğulmamış içimizde kıyılar...
(Kıyılarıma varsan ben çıkarım.
Çocukluğuma dokunsan öksüz çıkarım.
Halkımı tanısan yurtsuz çıkarım!)
Hayat, hep böyle düşünmek, düşmek;
"düşmek" dedim de,
düştüğüm çok oldu biliyor musun
ve düşürüp bir şeyleri düşündüğüm çok oldu...
Ve biz seninle soğuklar gibi yoksul;
Çünkü bir ekmeğin öyküsü ilişmiş kimliğime...
Tüketmeden sevda ezgilerini bir ünlem olmak varken;
üç mevsim ilkyaza açılırken yeşile dolmak varken,
yerküreyi sarmaşık gibi sarmak, tek telden her tele bir akort olmak, dorukların dağlarına tutunup kalmak, meydanlarda, halaylarda diz kırıp gülmek varken; sen sar ve sor beni bırakıp gitmek varken...
Ve bir gün, her gün her şey kirlenir.
Çalarak bir şeyleri hayattan ve insandan;
yenibaştan,
yenibaştan...
Kirlenmeyen tek şey ise,
kirdir...