Karşısına oturduğumda varlığımı hala fark etmemişti. Beni görmemesi veya görmezden gelmesi umurumda değildi. Bu durum benim için alışıla gelmişti. Üzülmemen gerektiğinin bilincindeydim ancak şu son günlerde insana ait kırgınlıkların en ağırı üzerime yapışmıştı. Başıma gelenler çevre yolunda son sürat giden tırın yayaya çarpması gibi beni ezip geçmişti. Kurtulamıyordum asfalta yapışmış ceset ezikliğinden.