“Sararmış incir yapraklı, çakıl taşlı, elektronik beyinli, buzullu, göllü, uçak alanlı daha çok varlıklar için katır yollu yoksullara, Hotel Sheraton’lu, Astoria’lı, dana kıyması yiyenli dünyada! Neden öldün Asım?”
Bu kitabı Storytel’den dinledim. Bilinç akışı tekniğiyle yazılmış kitapları okumak yerine dinlemeyi tercih ediyorum. Fark ettim ki dinlerken anlamda yaşanan kopukluklar en aza iniyor ve çok daha fazla keyif alıyorum.
Leyla Erbil’i okurken, zamanında Nobel Edebiyat Ödülü’ne aday gösterilen ilk kadın yazarımız olması çok şaşırtıcı gelmiyor bana. Hala, Türkiye edebiyatında, bu kadar kendi renk tonunu tutturmuş, kendine ait bir kokusu olan bir üslup, bu kadar fütursuz bir kalem bulmak çok zor. Çok, ama çok seviyorum.
7 ayrı öykü var bu kitapta. Vapur, Ayna, Çekmece, Hokkabaz’ın Çağrısı, Ölü, Tanrı ve Gecede. Ölü ve Tanrı öyküleri birer harika değilse ne bilmiyorum.
Türk konsolosluğuna “kocamı bul yavrularıma baksın.” diye yazdıktan sonra efsane güzel deliren Zarife Eyigıcıklar’ı, bağımsızlık mücadelesi veren Vapur’u, iki göz ev hayaliyle yıllarca kahrını çektiği gemiyle boğulup giden Dursun Kaymak’ı, kocasının ölüsünü oturtup yıllarca içinde tuttuklarını başından aşağı döken memur karısını, ve hepsinin suretine can üfleyip kurgu olduklarından şüpheye düşüren Leyla Erbil’i, okuyun be. Saadet gibi bir şey.
Gecede 
