Nostalji bence gerekli bir şeydir. Başardığımız, hatta başaramadığımız şeylerle huzur bulmamızın bir yoludur. Aynı zamanda, nostalji, o masalsı, toz pembe zamanlara geri dönme dürtüsüyle hareketlerimize yön verirse (özellikle de hayatı başarısızlıkla dolu bir kişide), o zaman içi boş bir şeydir, hüsrandan ve daha büyük bir başarısızlık hissinden başka birşey getirmez.
Daha da kötüsü, nostalji evrimin önüne engeller dizerse, o zaman gerçekten de kısıtlayıcı bir şeye dönüşür.
Derim ki dünyadaki herkesi eşit kılmak isteyen toplum mühendislerinden sakının. Fırsat eşit olmalıdır, eşit olmak zorundadır ama başarı kişiye özel kalmalıdır.
Yolların asıl sınavı budur. Birçok gezgin vardır ki orklardan daha çok firtinalara mağlup olur. Çünkü yolculuklarında başladıkları zaman tehlikeleri hesaba katmazlar