Gökyüzü bir ayna olsaydı, gerçek bir ayna, kocaman bir ayna. İnsanlar, herkes, ötekilerin de kötü olmadığını görürdü. Herkesin iyiliği çıkardı ortaya, herkes birbirini görüp tanısa, nice güzellikler olduğunu anlarlardı dünyada.
Kimi zaman içimiz ürperene, çenelerimiz takırdayana dek yıkanırdık ırmakta. Kimi zaman top oynardık. Kimi zaman tutsak almaca; kale kapmaca; uzun eşek; çelik çomak... oynar be ne sen geçirirdik günleri... Nerde o günler şimdi, o oyunlar Nerde? Çocuklar o unutulmaz, tadına doyulmaz günleri yitirmişlerdi artık.
İsti, olduqca isti iyun axşamı idi. Qaranlıq, bir növ kəsif qatlı göy üzünü iri şüalı ulduzlar sıx-sıx bürümüşdü.
Adama elə gəlirdi ki, əlini uzadıb, ulduzlu səmadan bir tikə qoparmaq olar – səma bu qədər sıx və aşağı idi. Cırcıramalar cırıldayır, hardasa, yaxından çayın qıjıltısı gəlir, qurbağalar quruldayırdı. Vəfalı kənd keşikçiləri – itlər tənbəl-tənbəl hürür, bir-birinə hay verirdilər. İndi mənim kəndimin də səması belədir, mənim kəndimdə də bu cür sakitlikdir və orda iyun gecəsinin səmavi sükutunu pozan da eynən buradakı kimi səslərdir. Bibim də, yəqin bizim qoz ağacının altında mütəkkəyə dir-səklənərək uzanıb, ulduzlu səmanın gümüşü qaranlı-ğına baxır və mənim fikirləşdiyimi fikirləşir...