Hasan Sabbah'ın hikeyesini daha önce farklı romanlarda okumuştum. O romanlarda hikaye Marco Polo'nun anlattığı "Haşhaş kullanıp yalancı cennetlerinde fedai/suikastçı yetiştiren tarihin ilk terör örgütü" yalanı üzerine kurgulanmış.
Bu kitapta, başka araştırmacıların ısrarla görmek istemediği farklı kaynaklardan da yararlanılmış. Ortodoks İslam yerine heteredoks bir İslam inancı benimseyen (İsmailiye) Hasan Sabbah kurduğu kalelerden oluşan Nizari Alamut Devletin'de adil, paylaşımcı bir yönetim anlayışı benimsemiş. Yaklaşık üç yüz civarındaki Dai'siyle (Batıni propagandacı) görüşlerini yaymaya çalışmış. Kitaptan öğrendiğimiz kadarıyla Hasan Sabbah haşhaş kullanmak şöyle dursun Alamut'ta müzik ve şarabı dahi yadaklamış, savaş yerine barışı benimsemiş sırf bu yüzden kendisiyle ısrarla savaşmak isyeyen yöneticileri suikastla ortadan kaldırmış, Alsmut Kalesinde iki yüz bin kitaplık kütüphanesi olan ( Bu kütüphane Moğollar tarafından ele geçirilince tarihçi Cüveyni'nin gözetiminde yakılmıştır. Hasan Sabbah hakkındaki kabul edilen yaygın görüşleri bu Cüveyni'den öğreniyoruz) halk tarafından saygı duyulan biri.
Kitapta ayrıca Hasan Sabbah'ın ölümünden sonra İsmailiye tarikatının ve Alamut Devleti'nin tarihi seyri hakkında kapsamlı bilgi var.
Kitabın en olumsuz yönü içindeki imla hataları okurken yazım yanlışı bulmaktan konuya odaklanamadım.
