Hawara Dîcleyê - II
Mehmed UzunSözler ve Alıntılar
Dicle me ez,
domiya
Dengê Dicleyê,
Nêrina tarîxê, dilê însaniyete,
Sayfa 67Kitabı okudu
Hingê bihar û tav bû, şinahî û çîçek bû, newroz û cejn bû, Mir û hêvî bû. Hingê, wê rojê tarîti diçû ronahî dihat, serma di çû germahî dihat.
Sayfa 63Kitabı okudu
Kesên ku di dinye de gunehan nekiriye, kî ye, bibeje U kesê ku gunehan nekiriye, çawan jiyaye, bibeje Min xirabi kir û te ji bi xirabi li min vegerand Êdi di navbera min û te de çi ferq heye, bibêje...
Sayfa 591Kitabı okudu
Ez disan qîriyam;
Stêr
Hiş ji min çûyi, ez ketim mezela ku ez hertim lê bûm; xwîn, erd, doşeg, mehfûr, balif û diwaren spi bi xwinê sor dikirin. Lê Stêr li wir nîn bu, hiç keseki din ji nin bu, hiç dengeki nin bû. Ster, keça ku Amojna Reşe vegerandibû heyatê, li ku bü?
Stêr, ez qiriyam, Stêr, tu li kû yi?
Ji wir, ez zivirîm milê mezela me yê razanê; xwîn, deriyê me zelê ku hinekî vekirībû, bi xwîn bû. Min derî vekir û xwe avête hundir; xwîn, her der di nav xwinê de bu.
Stêr!
Stêr li wir bû; xwin, di nav xwineke sor û bos de, li ser do şeg û nivinên spi, çavên wê vekirî, li ser piştê, cil û bergên we yên spi û pembe bi xwînê sor û şil, bêlebat ketibû. Stêr di nav
xwina xwe de vezilibu.
Ster
Sayfa 724Kitabı okudu
Evin, welatek ji bihuştê bû; bedena wê, welatê min bů.
Sayfa 618Kitabı okudu