İlk Vüs'at O. Bener kitabım. Ihlamur Ağacını ödev olarak vermişti hoca okuyun da gelin üstüne konuşalım diye. Ama o kadar, o kadar beğendim ki İpin Ucunu da okudum ve kitabı bitirdim. Yazar hem kendisi hem de değil gibi oyunlarında ki zaten ikinci oyunda sadece kendisi var ama iki karakter olarak. Çok etkilendim. Bana biraz da Yusuf Atılgan'ı hatırlattı. İkisinin karakterini de, kimsesiz gibi aylak bulduğumdan belki. O babanın yalnızlığı, gelinin can sıkıntısı, oğlun annesine değişik bir şekilde düşkünlüğü. Ben böyle yazarlarda nasıl böyle sıradan bir günü bize bir ömür olarak verebilmelerine şaşırıyorum. Bir günlük bir hikaye yazarken bir karakterin nasıl hergününü de anlatabilir hayret doğrusu. Ama anlatmış, anlıyorsun işte. Ama ne yazık ki ikinci oyununu ilki kadar çok beğenemedim daha fikri bir oyunmuş gibi geldi bana. Ne kadar içsel olsa da ki ben içsel şeylere bayılırım, çok tutmadı beni. Zaten aralarında yazım yılı olarak, yıllar olması ile de biraz ellili yaşlar oyunu olarak buldum. Bir hesaplaşma gibi, sürekli değişik rollerle karşılaşan iki kişi ama ikisi de dediğim gibi aslında kendisi fakat çok başka şeyler konuşuyorlar. Yazar bazı yerleri o kadar saklamış ki zaten bu konuşmasını normalde birisi duysa da anlayamayacağı şeyler olduğunun farkında değil gibi. Bazense net bir şekilde şappadanak istediği fikri dümdüz verişi garip. Bana öyle geldi yani, yine de iyi ki okumuşum siz de okuyun!
Vüs'at O. Bener ...
Öncelikle ilk incelememi yapıyorum. Kusurlarım olursa affınıza sığınınıyorum.
Şöyle başlayacak olursam bu kitap hakkında düşüncelerimi paylaşmak beni bu kitaba karşı sorumlu tutuyor. Öncelikle yazar ile ilgili birkaç noktaya değinmek istiyorum.
Vüs'at O. Bener... Çok çok memnun oldum, geç kaldım bu buluşma için hatta.
