Kitaptaki son mektubu okuyana kadar bu kitapla ilgili bir değerlendirme yapmayı düşünmüyordum ama bazen kitabı okuduğun süreçte içinde bulunduğun ruh hali, yaşanan olaylar, aldığın haberlerle kitaplar bambaşka bir boyut ve anlam kazanıyor.
Bu son sayfaları okuduğum sıralarda babamın hastalığıyla ilgili kötü düşünceler kafamın içindeydi. Hala da öyle. Bu sebeple beni duygusallaştıran ve gözümden yaşlar akmasına sebep olan satırlar: “Sizi gün ışığı gibi sevdim, kendi kızım gibi sevdim. Her şeyinizi sevdim, canım benim! Sadece sizin için yaşadım! Sizin için çalıştım, yazıları temize çektim, yürüdüm, düşüncelerimi kağıda döktüm, sırf siz burada, tam karşımda yaşıyordunuz diye. Belki bilmiyordunuz ama böyleydi.”
Öyle ya babalar çocukları için yaşar, çalışır ve bilmediğimiz daha fazlasını yapar. Çocuklarına hiçbir şeyi layık görmezler, onlar için hep en iyisini isterler. Varvara Alekseyevna’nın sadık dostu Makar Devushkin de böyleydi. Onu bir baba gibi kucaklamıştı. Kendinden kıstığı paraları ona harcamıştı. Ona aşkla bağlanmıştı.
