Fakir Baykurt'u ilk okuduğumda da böyle olmuştum. İki gözümün arasına bir ağırlık gelip gelip durmuştu. Yıllar geçti aradan... Yine gelip gelip durdu o ağırlık iki gözümün arasına.
Serinin ilk kitabını yıllllllllar yıllar önce okuyup, unutmayı bile başardım. O unutulmuşluğuyla başladım, ikinci kitaba. Bir romanı ortasından okuyor gibi hisseder miyim, diye düşünüyordum. Hissetmedim. Tek başına bile doyurucuydu.
Kesinlikle tavsiye ederim.
Güçlü, inatçı, yılmaz, dik başlı, hökümet gibi kadın anam Irazca.
Neşeli mi neşeli, ele avuca sığmaz, çemrek Kara Ahmet'im. Yetişkinler arsız dünyasında solduruyorlar, çiçek gibi çocukları. Kara Bayram, ataerkil zihniyeti, yılmışlığı, ipe sapa gelmez hevesi, cahilliğiyle ıslah olmayan tipik adamlardan.
Hatça, narin, naif, sessiz, suya sabuna dokunmayan Hatça. İstenilen gelin, istenmeyen kadın.
Bence bir annenin en önemli özelliği kendi küçük dünyasında pire olamasa da çocuklarının ardında dağ olabilmesidir. İki farklı kadın, iki farklı ana.. Yalın bir şekilde, açıklanmadan anlaşılmaya bırakılmış kitapta. Hiçbir şey anlatılmadan çok şey anlaşılıyor. Uzun uzun betimleme yapmadan, seriliveriyor o köyün yolları seriliyor önüne. Köyden kente göçün hikayesi, büyük umutlarla yerleştiği şehirde, şehirleşemeyen köylünün dolduramadığı boşluktur Irazca.
Fakir Baykurt
