Mehmet Eroğlunu okuduğum, tanıdığım ilk kitabı ve sanırım son olmayacak. Kitabı nasıl anlatabilirim diye düşünüyordum uzun uzun. "İnsanlar bu yorumu okuyunca kitabı okumak isteyecekler mi?" bu düşünceyle yola çıktım.
Kitabı tek cümle ile özetleyin deseler "bir adamın geçmişi ve inancı ile olan kavgası" derdim. Ama buna eşlik eden şeyler de var tabi. Mesela devrimciler, aşıklar, soylular, alçaklar, uzun mektuplar, eski arkadaşlar....
Bu liste uzar gider. Ama en can alıcı nokta Ayhanın ense kökündeki yara ve beynindeki iblis.
Kitabın dili yalın ve anlaşılır. Kitaptaki karakter sık sık geçmişe ve geçmiş içinde geçmişe gidiyor. Karakterin şimdiki anını bir sonraki adımını merak ediyorken için için geçmişteki sırlar ile dolu olaylar silsilesi de sizi kitabı çabucak bitirmeye itiyor. Kitap 60'lı yıllar Türkiyesine götürüyor sizi. Kesinlikle okunması gereken bir kitap.
"Bizler aslında hayvanız," diyor. "Hem de en kötüsü, pençe yerine parmaklarına demirden ölümler kuşanan bur türden. Sanki Homo-Homicidus. Yani öldürmek içgüdüsüyle öldüren cinsten. Biliyor musunuz ki, doğada hiçbir canlı kendi türünden olanları salt öldürmek amacıyla öldürmez. Ama biz insanlar binlerce yolunu keşfettik. Kurşundan, nükleer silahlara kadar. Aslında korkağız. Ve bu doğanın içinde korkunç bir ürkeklik içindeyiz. Sonuç: öldürmek ya da Tanrı yerine geçmek güdüsü."
