Bir kitap incelemesinden ziyade Tezer Özlü'nün bana hissettirdiklerinden bahsetmek istiyorum. Onu ilk kez "Yaşamın ucuna yolculuk" kitabında tanıdım. O zaman da bayılmıştım, okumaya başlar başlamaz elinden bırakamadığın kitaplar olur ya hani... Öyleydi benim için. Kitaptan dolayı sandım. Değilmiş. Yazarından dolayıymış.
Bir başkalığı var Tezer Özlü'nün. Anlatmak istediğim biçimde anlatamam bu başkalığı. Kimilerine hatta birçoğuna göre fazla karamsar(mış). Hâlbuki ben karamsarlıktan da hiç hoşlanmam. Ama dedim ya, bir şey var Tezer Özlü'de. Karamsarlık diyemiyorum ben buna, öyle gerçek ki hissettikleri, öyle dolu ki kalemi...
Şunu da fark ettim, ne zaman içimi tarifsiz bir acı kaplasa kitaplarına sığınıyorum. Ve bana umutsuzluk aşılamıyor. Karşımda duran çok güçlü bir kadın. Bana da güç veriyor. Hislerini bu kadar derinden yaşayıp bu kadar derinden hissettirebildiği için saygı duyduğum bir kadın. Satırlardan taşan içtenliğin ile ışıkların söndüğünü sandığım bir zamanda ışığı yeniden açığın için teşekkür ederim Tezer Özlü...
