Vüsat Bener’in son kitabı Kapan. Belki de artık ölmeyi dilediği için bu kadar karamsar cümleleri var. İntihara büyük bir övgüsü, kendi yapamadığı için yapabilen yazarlara da hayranlığı var. Genelde ya hastanede geçiyor öyküleri ya da Ankara sokaklarında. Yazarlıktan sıkça bahsediyor. Cümleleri devrik. Anlaşılması zor. Alıştıkça sürükleyici. Bilinçakışı tekniğiyle yazılmış. Yer yer kopuk gibi cümleleri var ama birbiriyle bağlantılı. Öykülerin çoğu da birbiriyle bağlantılı ve hayatın içinden izler taşıyor. Nietzche’ye, Can Yücel’e, Sokrates’e, Gogol’e daha bir çok kişiye sevgisi ve göndermeleri var. İç hesaplaşmaları ve kendini arayış biçimi yoğunlukta. En uzun öyküsü Bağımlılar koğuşu, doğru yaşamaya bağımlı birinin hastane de geçirdiği vakitleri anlatıyor. En sevdiğim öyküsü bu oldu. Çoğu kez serzenişleri var. Tanrı eleştirisi, felsefe, bilim, yazın sanatı gibi birçok konuya değinmiş.
Kendi kitaplarının herkese hitap etmeyeceğini dile getiriyor. Ben çok sevdim. Diğer kitaplarını da okumak isterim.