Kardeş Kavgası
Nikos KazancakisKardeş Kavgası Gönderileri
Kardeş Kavgası kitaplarını, Kardeş Kavgası sözleri ve alıntılarını, Kardeş Kavgası yazarlarını, Kardeş Kavgası yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Önceki günden beri, yaşam hepimize daha ağır geliyor. Mutluluğu görür gibi olduk ama avuçlarımızdan sıyrılıp kaçtı. Yeniden insan olabilmek için çok basit bir şey gerektiğini anladık. Ama bu şey bir türlü gerçekleşmiyor, biz yeniden hayvana dönüyorduk. Görünmeyen, adını bilmediğim bir gücün oyuncağıydık, bu güç kör mü, duygusuz mu, yoksa tam tersine bilinçli ve kurnaz mı? Önceki günden beri bunu çok düşündüm; bir alınyazısı diyordum bu güce, bir Şeytan, bir Tanrı. Bu güç evreni yönetiyor, düşündüklerini gerçekleştirmek için -kimbilir neydi düşündükleri- sırasıyla, bir barıştan yararlanıyordu, bir savaştan. Bugün sıra savaştaydı, barışseverlerin vay haline! Düşündükçe kendime daha çok soru soruyorum. Kör ya da bilinçli, evet ama gerçekten çok güçlü mü? Güçlüyse ona nasıl karşı koyarız? Onunla yararlı bir anlaşmaya varıp direnmeden kaderimize boyun eğsek, bütün bedenimiz ve ruhumuzla savaşsak, böylece de elimizden geldiğince düşündüklerinin gerçekleşmesine yardım etsek daha iyi değil mi? Ama çok güçlü değilse, ona direnmek, yüreğimizi dol duranlara çok daha uyan kendi görüşlerimizi gerçekleştirmek, yeryüzünde doğanın, insanoğlunun üstünlüğünü sağlamak doğru olmaz mı? Boyun eğmek mi, direnmek mi? Kafam, bir yanıt bulamadan bu iki soru karşısında bocalıyor, oysa mutluluk ve başarı, yapılacak bu seçime bağlı.
Düşüncelerim kelebekler gibi saçlarının çevresinde dolanıyor..
“Barış,” dedi, “barış! Bir kez daha söyleyin çocuklarım, yüreğim şenlensin.” “Barış, barış!” diye haykırdık avazımız çıktığı kadar. “
Siz de yiğitsiniz, biz de yiğitiz, tokalaşalım olsun bitsin!’
Bütün iş, yaşamın tek hedefi yapabileceğin bir ülkü bulmakta. O zaman eylem soyluluk kazanır, hayatın anlamı olur, insan ölümsüz bir soluğa karışıp gideceğini bildiğinden ölüm, yerini ölümsüzlüğe bırakır. Bu ülküye Yurt, Tanrı, Şiir, Özgürlük ya da Adalet adı verilebilir Önemli olan inanmak ve ülküye hizmet etmektir
“Adil bir Tanrı olsaydın haklı olanlara güç vermen gerekirdi, haksızlara değil.”
Savaş, yine savaş...
Hava biraz daha yumuşadı ama yüreklerimiz eskisinden de katı. Başkaldıranlar, dağdan indiler; karşılarına çıktık; dağın eteklerine doğru karşılaştık onlarla. Önce tüfekler, ardından süngüler işledi, sonunda boğaz boğaza geldik. Seni öldürmek isteyen bir adamın gövdesini, soluğunu, ağzından akan salyaları, seninkine karışan korkusunu, nefret ettiğinden değil, yalnızca ondan önce davranmak amacıyla içinde büyüdükçe büyüyen hırsı hissetmek kadar ürkütücü şey yok. Kin beslemeden, sırf korkudan öldürmek kadar büyük bir alçaklık olduğunu sanmıyorum.
Sevmekten büyük yas bulunamaz, çünkü insan sevdiğinden uzak kalabilir; sevmekten de güzel şey olamaz, çünkü insan sevdiğine kavuşabilir. Burada saatler, günler, haftalar ya bir kan ve çılgınlık fırtınası halinde geçiyor ya da ölüm gibi ağır ağır. Ve ben saatler, günler ve haftalarla birlikte geçiyorum ama gözlerim hep sana dikili Mario, ayrılığımızı sona erdirmek için çarpışıyorum.
Bulutların güneye yönelişini izliyor, sevgiliye götür mesi için bulutlara, kuşlara, rüzgâra emanet edilen haberlerden söz eden halk şarkılarını düşünüyorum. Kız penceresine oturup bulutu görüyor; yağmur olup üstüne yağan sevgiliyi karşılamak için kollarını açıyor.
‘Özgürlük için çarpışan, her zaman küçük bir topluluktur,’ diyordu; 'her zaman da, büyük yığınları yenilgiye uğratır’
Mutlu olması için insana çok şey gerekmiyor
Demek yiğitlik ve inanç şaşmaz bir ölçü olmuyor. Öyleyse gerçeği yalandan nasıl ayırmalı? Kimbilir ne kadar yiğit, ne kadar şehit uğrunda ölünmeyecek bir ideal için canlarını verdiler? Tanrı’nın da, Şeytan’ın da azizleri var
Kimin için, niçin savaşıyoruz? Her gün kuşku artı yor, onunla birlikte korku da. O hale geldim ki, hayatımın en dayanılabilir anlan, elde tüfekle geçirdiğim anlar oluyor. Savaşırken düşünecek ne gücüm var ne zamanım. Hayatımı korumak için, hayvan gibi savaşmaktan başka bir şey yapmıyorum. Ama kargaşalık sona erince korkunç soru, bir yılan gibi gırtlağını şişirerek karşıma dikiliyor. Yalan ve haksızlık uğruna, Yunanistan’ı köle kılmak, kurtarılmaya hak kazanmayanları kurtarmak için çarpışan biz miyiz yoksa?
Biz miyiz satılmışlar, hainler? Dağdakiler 1821’in haydutları mı yoksa? Haklı olan, uğruna hayatımı feda edebileceğim dava hangisi? Bir savaşçı için bundan daha büyük işkence olamaz, sanıyorum. Komutan, bu sabah, orduya katılmak istemedikleri için beş genci, beş yakışıklı delikanlıyı kurşuna dizdirdi. Böylesine yüce bir yiğitliğe, ölümü hiçe saymaya yol açan ideal, haksız olabilir mi? Bütün gün, kendi kendime hep bunu sordum durdum. Ama yanıtını bulamadım. Çünkü tanıdığım Kara Takkeliler var, en az onlar kadar yürekli davrandılar.
1806'dan beri yaşadığımız... Etki tepki
Bir kadının boynuna yapışmış, sille tokat sıraya sokuyordum; çocuğunu emziriyordu; kocası partizanlarla birlikti. Döndü, yüzüme baktı; bu bakışı hayat boyu unutmayacağım. Yaşadığım sürece yapma fırsatını bulacağım tüm iyilikler içimin rahatlamasına yetmeyecek. Ağzını bile açmadı kadın ama içimde büyük bir çığlık duydum; “Bu kadar alçaldığın için utanmıyor musun Leonidas?” Dondum kaldım. “Utanıyorum/’ diye mınldandım. “Utanıyorum ama askerim, özgür değilim, bağışla beni!” Kadın hiçbir şey demedi başını iyice dikip çocuğunu göğsünde sıktı, sıraya girdi. “Bu kadının elinde yetki olsa, kışlayı ateşe verir, hepimizi yakardı,” diye düşündüm. “Çocuğu, bundan böyle süt değil, kin emecek,, nefret, öç emecek. Büyüdüğünde başkaldıranlara katılacak, babasıyla anasının yapamadıklarını o tamamlayacak. Yaptığımız haksızlıkların karşılığını pahalı ödeyeceğiz.” İnanır mısın sevgilim, bu düşünce beni avuttu. “Öyleyse,” diyordum kendi kendime, “gaddarlığımız, yaptığı mız bütün kötülükler, horlamalar boşuna değil. Kurbanlarımızın yüreğini uyandırıyor, katılaştırıyor. Bu köylülerin, hiç başkaldırmadan, hayat boyu eğiklik içinde uyu malarına fırsat vermiyor, tekmeleyerek uyandınyoruz.” Gerçekten uyanırlar; yakında, dağların, ovalan ezmek üzere aşağı ineceğini göreceğiz. Tann isterse o bebek başlarına geçecek, bugün kendini beğenmiş, suskun bir ananın kollarında sıktığı o bebek
Ödev, yurt, onur, asker kaçaklığı, bu büyük ve korkunç sözcükler benim minicik duyarlı ruhumu zincire vurmuş, kımıldatmıyor.
“Yaşam boyu üç şeyin özlemini çektim: bir küçük ev, iyi bir eş, bir saksı fesleğen. Hiçbirine sahip olamadım,” diyen ünlü komutan kimdi?
Aslında yaşam ne kadar basit, sevgilim, mutlu olmak için insana ne kadar az şey gerekli!