Kitabı ilk gördüğümde bunu okumalıyım dedim. Kitap aman aman bir tarih kitabı değil. Tarihin romanlaştırılmış hali. Ben kitabı okurken , gerçek bir hükümdarı değilde hem işinin patronunu, evin erkeğini , çocuğunun babası Ertuğrul Gazi'yi okudum. Bir yöneticinin sadece , bey olmadığını anlamama yardımcı oldu diyebilirim.
Bekir Manav kitabının son sözlerini bana göre çok güzel bitirmiş. Osmanlı'nın temellerini atanın Ertuğrul Gazi olduğunu bizlere kanıtlıyor aslında... Diğer bi yönü kitapta şehit olanlara okurken ağlamamak mümkün değil. Galiba ağlamamın sebebi o günle bu günü karşılaştırmam. Değişen pek bir şey yok aslında. Askerlerin ardında, şehitlerimizin ardında yine gözü yaşlı insanlar var... Kitapta beni etkiliyen yine bir konuda, gözünü kırpmadan birbirlerine canını emanet eden askerler oldu. Sırt sırta , omuz omuza , Allahuekber nidalarıyla. Bu günlerde bile kendilerini birbirlerine , birbirlerini Rab'lerine emanet etmeleri muazzam bir şey. Sanırım onların bu güvenlerine her zaman imreneceğim...
Benim tanıdıklarım ve çevrem genel olarak tarih kitabı okumayı sevmiyorlar. Bu kadar şanlı bir tarihimiz varken insanların okumayı dahi reddetmesi çok üzücü. Ama ben tarih okumayı sevmiyorum, derseniz bu romanı okuyarak tarihe biraz daha yakın olabilirsiniz. Okunmaya değer bir kitap. İyi okumalar...
