''benim eksikliğim güçten çok hafiflikte, fikirlerden çok nüanslarda, bir ana tondan çok çeşitli şekillerde düzenlenmiş tonlarda, ışıktan çok gölgelerdedir ve bütün bunlar tek bir nedenden ötürüdür: gerçek hayattaki bayağılıktan ve sıradanlıktan fazlasıyla çekiniyorum.''
Her zaman tek başına konuşur, tek başına savaşır, tek başına acı çeker Nietzsche. Hiç kimseye seslenmez, hiç kimse de ona cevap vermez. Kimse onu duymaz.
En yüksek gücün aynı zamanda en mütevazı güç gibi göründüğünü ve tanrısal olanın, hiçbir zaman belli bir tevazu ve acı olmadan ortaya çıkmayacağını ne zaman anlayacağız
etrafında sevgili çiçekleri açmakta ve solmaktadır, ama o artık onları saymaz. etrafında insanlar düşüp ölmektedir, ama o artık onların farkına varmaz.
Hölderlin şiirden yaşamak bir gül her seferinde paramparça olarak geri düşer, Phaeton gibi toprağa, Kendi ülkesine düşmez, bilakis çok daha derine, melankolinin o sonsuz denizine düşer.