Aslı Erdoğan, Kırmızı Pelerinli Kent’te cehennemi anlatmış adeta. Rio da ölümün, uyuşturucunun, tecavüzün sıradan ve alışıldık olduğunu, insanların bunu kanıksadığını söyleyip durmuş her bölümde.
Yalnızlık kavramı bu kitabın tüm hücrelerine sinsice sinmiş.
Belirli bir olay örgüsü yok, kitap baştan sona sıfat ve benzetme dolu betimlemelerle geçiyor. Bu yüzden Bir romandan çok bir gezi yazısını çağrıştıran bölümler göze çarpıyor. Birazdan bitecek betimlemeler olay başlayacak beklentisini çoğu zaman suya düşürüyor. Yani akmıyor kısacası.
Diyalog yok denecek kadar az, hep iç konuşmalar var. Yalnızlığı anlatacak bir eserde iç konuşmanın fazla olması gayet doğal.
Yine de yalnızlığı anlatırken hissettirmesi bu kitabı okumak için yeterli bir sebep.
Kendimi olduğumdan daha büyük göstermek için yazıyorum. Çünkü...
Çok, çok küçüğüm. (Sayfa: 119)
