Yine karanlıklar çöktü içime, gündüzlerim gece, gecelerim keder… Kederlerim sağır… Dilsiz ve kör…
Kimseler beni görmüyor, ben bile artık kendime yabancıyım. Çığlık atan sesim yok, sanki hiç var olmamış gibiyim... Yoksa ben hiç olmadım mı bu dünyada? Başkalarının dayattığı kafesin içinde çırpındıkça, daha çok dibi gören ben, var oldum mu hiç?
Sadece yer mi kaplıyorum? Sadece birilerinin kendi egolarını tatmin için kullandıkları hayatıma dayatmalarını karşılamak için mi geldim bu dünyaya?”
“DUYUN beni... Çığlık çığlığayım. GÖRÜN beni…
Hepiniz mi KÖRSÜNÜZ?
Ben hala yaşıyorum. Ölmedim. Buradayım, içinizden biri...
Ama varlığımı bilin yeter. Kim olduğumu
söyleyemem… Korkuyorum…”
Onlar hala içimizdeler, bizlerle...
Komiser Sezin'den... Bir toplum yarası.
