Kum Gülü
Selma FındıklıSözler ve Alıntılar
Sıkıntıyla avurtlarıma hava doldurup boşaltıyordum. Amacıma ulaştım çok geçmeden:
-Neyin var? diye sordu.
-Canım sıkılıyor..Mektep tatil olunca oyalanacak bir şey bulamıyorum..
-Bedesten'e git..Babana yardım edersin..
-İstemiyor ki..
-Niçin?
-Para kazanmanın tadını alınca okumaktan vazgeçermişim..
-Geçer misin?
- Aslında geçmem ama sonu yok bu
RemziKitabı okudu
Acının tadına dirhemle bakılır, okkayla değil.
Hem devlet tükenmişse neden herkes aynı biçimde etkilenmiyordu bundan? Kıtlık,yokluk,açlık yalnız halkın elini,ayağını bağlayan bir zincirdi.
-Babam çok dindar bir adam değildi. Gerçi bu da kimseyi ilgilendirmez ya, dinsiz de değildi..Öylesine çirkin bir yakıştırmayı hiç hak etmemişti.
Sözlerini özenle seçebilmek için durmadan yutkunarak zaman kazanmaya çalışıyor. Yakalığını, kravatını yokluyor düzgün durduğu halde.Fesini çıkarıp eline alıyor. Püskülüyle oynarken:
-Haklısınız Süreyya Hanım, diyor "Lakin Allah şahidimdir ki bizim evde kullanılmadı o yakışıksız laf(Gavur Zabit).. Ne rahmetli pederimin ağzından duydum ne de ben dile getirdim. Söyleyen densizler adına da bağış diliyorum sizden..."
Konuştukça garip bir bağ kurulmakta aramızda. Sıcak soluğumuz buz kalıplarından örülmüş bir duvarı eritiyor da birbirimizi daha iyi görüyoruz sanki..Yemini de inandırıcı..Ama neden gelmiş?Gerçekten özür dilemek için mi?Ta Urfadan..Bilmiyorum..Zaten ne biliyorum ki son günlerde? Süheyla'nın mektubu karıştırdı aklımı..Edirne yolculuğu..Naim Bey..Vatanpervermiş..Bana ne? Sevilmeyecek de yanı yokmuş..Sessizliğimiz uzadı gitti yine..Nasılsa kolay buluyorum bu kez duruma uygun lafları:
-Kusura bakmayın Memduh Bey, uzak yollardan gelmişsiniz, fakat bir kahve bile ikram edemiyorum size..Malumunuz her şeyin kıtlığını çekiyoruz..
Hoşlanıyor söylediklerimden..Yüzünde sevinç kıpırtılarıyla gülümseyerek bana bakıyor:
-Süleymaniye uzak mıdır sizce?
Şaşkınlıkla soruyorum:
-İstanbul'da mı oturuyorsunuz artık?
-İki yıldır..Darülfünun lisan şubesinin Fransızca kısmında biraz yaşlı bir talebeyim.. Birkaç ay sonra mezun olacağım kısmetse...
Bu kadar mı yakışır bir insana gülmek.. Kar üstüne öğle güneşi vurmuş gibi.. Yüreğim eriyor..
Kalkmalıyım..Ama görünmez bir el bedenimi yatağa bastırıyor..Gücüm kalmamış ki..Süreyya nerede?karyola da yalnızım..Urfa'da..Oda gölgeleniyor yavaş yavaş.Sabah değil de akşam alacası mı?Gün çekildi işte..Neden yatıyorum?Her şey aldatıyor beni..Aklım en başta..Kıpırdayamıyorum.
Annem umutla yüzüme baktı.Sonu belirsiz ayrılığımızın beş on dakika gecikmesi bile onu mutlu edecekti.Oysa zamansızdım.Gözlerimi kaçırarak mırıldandım:
-Kalamam efendim,hemen gideceğim..