Küçükken annem, ben sokakta oyun oynamaya çıkmadan önce tembihlerine başlardı. Hep aynı cümlelerden oluşurdu bu ritüel:
‘Hülya seni görebileceğim yerlerde oyna, balkondan baktığımda seni seni göreceğim.
Seslendiğimde duyacaksın’
Ve bir gün iki sokak aşağıya gittim arkadaşlarımın peşinden, bir dut ağacı vardı ve Tanrım o dutlar çok lezzetliydi! Ne kadar zaman geçirdim bilmiyorum ama artık eve gideyim diye düşünürken annemi gördüm karşımda. Bir ruh gibiydi. Bağırıyordu: ‘çok korktum, çok bağırdım duymadın’
Şimdi düşünüyorum, ben uzaklaşmaktan değil karşımdaki annemi korkutmuş olmaktan dolayı ağlıyordum. Yıllar sonra başka bir şehire gittim okumak için, her gün işe gidiyorum veyahut. Ama bana seslenmek istediğinde telefon açıyor artık annem, o telefonu ertelemiyorum, hemen açıyorum..
.
Kurtarma Mesafesi çocukluğuma dair bu anıyı canlandırdı.. Büyük bir huzursuzlukla okudum. Taşraya tatile giden Amanda ve kızı Nina’nın yollarının o yeşil evle kesişmesini karnımda ağrıyla okudum. Bitene kadar bırakmadım elimden. Büyük bir uğursuzluğu okurcasına..
.
Ağızdaki Kuşlar kitaplığımda beklerken; elim önce bu kitabına gitti yazarın. Tabii ki diğer kitabı beklemeyecek artık.
.
Çok sevdim. (Beni konfor alanımdan çıkaran her kitabı sevmeye meyilliyim sanırım)
.
Emrah İmre çevirisi, Utku Lomlu kapak tasarımıyla
