Largo Desolato - Buruk Ezgi Gönderileri
Largo Desolato - Buruk Ezgi kitaplarını, Largo Desolato - Buruk Ezgi sözleri ve alıntılarını, Largo Desolato - Buruk Ezgi yazarlarını, Largo Desolato - Buruk Ezgi yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Teslim olacağıma, ölürüm daha iyi! Sahip olduğum tek şey, insanlığım, benliğim!
Sayfa 78Kitabı okudu
Kaderinize katlanma gücünü, size ancak sevgi verebilir.
Sayfa 76Kitabı okudu
1984vari Absürt Bir Tiyatro Eseri: Largo Desolato
Zeki Demirkubuz’un bir söyleşisinde baskıcı bir toplumda ‘’insanın yabancılaşması’’ konusu üzerinden örnek verirken bahsettiği bir tiyatro metni 
Largo Desolato - Buruk Ezgi. Ben de duyar duymaz bu baskısı tükenmiş eseri bir sahaftan edindim hemen.
Václav Havel, Çek Cumhuriyeti’nin ilk cumhurbaşkanı ve dünyaca ünlü bir yazar ve aktivisttir. 1936’da Prag’da doğdu ve
Son zamanlarda içimde bir şeylerin yıkıldığı, sanki beni ayakta tutan bir direğin kırıldığı, ayağımın altından toprağın kaydığı, içimde bir şeylerin felç olduğu duygusundan kurtaramıyorum kendimi. Bana öyle geliyor ki, bazen kendim olmaktan çok kendimi oynuyorum.
Sayfa 42Kitabı okudu
Bana iyi geleceğine inanıyorum. Biraz olsun bazı şeyleri unutmak, başka şeyler düşünmek, biraz geçmişi hatırlamak.
Sayfa 18Kitabı okudu
Sahip olduğum tek şey, insanlığım, benliğim!
Seni hep sevdim. Seni düşüncelerinde ve sözcüklerinde sevdim. Sen içimde sevgiyi çok önceden uyandırdın. Haberin olmadan, haberim olmadan ve şimdi de ben sende sevgiyi uyandıracağım!
Yazık ki dış görünüş yanıltıyor. Gerçekte ise, uzun zamandan beri, içimde bir şeylerin yıkıldığı, sanki beni ayakta tutan bir direğin kırıldığı, ayağımın altından toprağın kaydığı, içimde her şeyin gelişip serpileceği bir dayanak noktasının eksik olduğu, yaşamıma bilinçle yön vereceğime, edilgen bir nesneye dönüştüğüm, bazen çaresiz, yaşamın akıp gitmesini izlemekten başka bir şey yapmadığım duygusu var bende. Nerede benim o her şeye egemen olduğum günler, mizahım, çalışkanlığım ve dayanma gücüm, anlatımımdaki keskinlik?
Ah, benim sevgili yavrum, birini sevip sevemeyeceğimi bile bilmiyorum ben.
Yaşamın anlamının şu ya da bu biçimde tartışma konusu yapılacak bir şey olmadığı, bunun bir bilgi biçiminde başkalarına aktarılamayacak bir şey olduğu konusunda haklısınız. Nesnel bir şey değil bu. Daha çok ulaşılması güç bir ruh hali. Ne kadar gereksinim duyulursa, o kadar ulaşılmaz bir şey oluyor.
Her şey garip bir biçimde beni sıkıyor. Tramvaydaki umutsuz yüzler. Sokaklardaki o bitmek bilmeyen yakınmalar. Resmi dairelerde, her yerde bıkkın insanlar. Yaşamın tüm boşluğu...
Bana öyle geliyor ki, bazan kendim olmaktan çok kendimi oynuyorum.
Nerede acaba?
Sanki varlığın sana yük oluyor. Sen ise çaresiz, zamanın akıp gitmesini izlemekle yetiniyorsun. Nerede senin o her şeye egemen olan tavrın? Mizahın? Çalışkanlığın? Dayanıklılığın?
Hissetmediğim bir şeyi açıklamayı göze almaktansa, hissettiğimden azını söylerim, daha iyi.
"Bana öyle geliyor ki, ben uzun zamandan beri
kendim olmaktan çok, kendimi oynuyorum."