Mesihpaşa İmamı
Samiha AyverdiMesihpaşa İmamı Gönderileri
Mesihpaşa İmamı kitaplarını, Mesihpaşa İmamı sözleri ve alıntılarını, Mesihpaşa İmamı yazarlarını, Mesihpaşa İmamı yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Ne zaman düşünmek istese, çocukluğundan beri ağzını tıkayan: “Sus, kâfir olursun!” tehdidi, ateşten kamçısını sırtında şaklatır ve onu hakikaten sustururdu.
Mademki insan tamamiyle bir hayvan hayatını kabul edemiyor, şu halde onu rahatsız eden, ona tasa ve huzursuzluk veren, tam insan olamayışıdır. Akıl ve idrakle mücehhez ( donatılmış) olan bu mahlukun ruhi ve hissi bütün hoşnutsuzlukları, aradığını bilememesinden ve bulamamasındandır.
Zaten onu müşkülden müşküle sokan, hep kitaplarla hayatı birbiriyle bağdaştıramamış olması değil miydi?
Öyle ya... Şu fânî dünyada yalan, hile ne içindi? Mâdemki hep ölecektik, şu halde ne diye birbirimizin çukurunu kazıyor, birbirimize diş tırnak gösteriyorduk?
Beşeriyet, dünyanın selâmeti için doğması beklenen adamı kıyamete kadar bekleyecektir. Halbuki o doğmuştur, o bizimledir, o bizdedir. Ne çare ki, onu görecek basîretten mahrum olan da biziz. O her zaman mevcuttur; fakat insan oğlu her zaman onu görmek yolunda en büyük gafleti gösterir.
Hulâsa bu âlemde beni güldüren seni ağlatır, benim iman ettiğimi sen inkâr edersin. Senin hâkikat dediğine ben omuz silkerim; benim baş eğdiğime sen dudak bükersin. Böylece de dünya hayâtı, türlü kollardan türlü noktalara dökülen nehirler gibi akıp gider.
Sayfa 92 - Kubbealtı NeşriyatıKitabı okudu
Mâdemki insanlar medeniyet denen kan içici ejdere bunca emek sarf etmekle hataların en tâmir olmazını işlemekte ve onun kimya fizik laboratuvarlarında beşeriyete hediye etti iyiliklere karşılık, neden kendi cinsini kanlı içmesine göz yummuşlardır? Şu halde kıyâmet bizzat insanlar koparmayacak mıdır?
Sayfa 146 - KubbealtıKitabı okudu
Ammâ bu zavallı dünya ameleleri, her zamanki hayat insiyaklarının haşmetli kanununa uyarak, yeryüzünde kendilerine düşen payı işlemekteydiler.
Sayfa 24 - Kubbealtı NeşriyatıKitabı okudu
Vatan, ne büyülü ne geçkin bir başlangıç idi ki, insan oğlu doğup büyüdüğü yerde geçen kısa bir ömrü hayatı boyunca unutamıyor, silemiyordu.
Tedbir ve ihtiyat, muhakkak ki, güzel şeylerdi.
Fakat sevginin, ilk yere devirip, ilk kurban ettiği de yine bunlar değil miydi ?
Ne tuhaf, insan oğlu her şeyi bilmeye çalışıyor da ibretten haberi yok.