Kişi kendini her zaman toplumdan bir parça gibi görmek zorundadır, toplumun başına gelen kendi başına da gelecektir, bilmelidir bunu! Kişi, kendini toplumdan ayırırsa yalnızlığıa düşer, kaçmak zorunda olduğuna inandırır kendini. Kopmak, yalnız kalmak en büyük mutsızluktur.
Dertlenmemin sebebi zamanımı alacak olması, oysa benim zamana ihtiyacım var bin kere fazla zamana, mümkünse tüm zamanlara ihtiyacım var, senin için, seni düşünmek için,
sende nefes almak için.
"İnsanın sevdiklerini ağlarken görmesi ne korkunç bir manzara. Bütün geri dönüşü olmayan vedalaşmaları hatırlatıyor bana. Soğuk istasyonlardaki göz yaşlarım, trenlerin acımasız arka ışıkları... Bir aşkın sonu... Lütfen, bir daha hiç ağlama..."