"Fahriye komşum, Minka ablam" yazmışım zamanında kitabın son sayfasına. Elbisesi, örtüsü yırtık pırtık, kalan son gücüyle, ağlamaklı gözleriyle yürüyen türkan şoray tadı verdi bana bu kitap. Sonrasında Nerantzula da okunursa İstrati'nin nasıl kadınları yücelttiği ve onları nasıl anladığı çok daha iyi anlaşılır. Mahzun, güzel kitap.
Alıntı--
"ansızın hep bir ağızdan iki haykırtı işitildi:
-yuuh!.. yuuh!
hakarete uğrayanlarla geçenler, yere çivilenmiş gibi, durdular. minka, sapsarı kesilerek doğruldu. sima'yı gördü, anladı ve yeni bir yuha koparken, sağ kolunu aşıkının boynuna doladı. o da genç kadını belinden sardı. sonra birbirlerine yaslanarak, yüzleri derinden duyulmuş bir saadetle parıldarken, ağır, muntazam adımlarla, vakur bir tavırla ilerlediler ve ihtiraslı türkülerinin nakratını tutturdular:
şapte gışte potkovite leleo draga mea,
au plekat sı se mırite leleo draga mea
sima yerin dibine geçti. var kuvvetiyle bağırırken, minka, gözlerini ondan ayırmıyor, sallanarak yürüyor ve güzel dişlerinin hepsini göstererek gülüyordu.
baldırı çıplaklar alayının dudaklarında yuhaları dondu, yardakçılardan biri, elini bacağına vurarak sima'ya seslendi:
-yahu, babalık, senin yosman da yaman avratmış be!..."
