Bediüzzaman Said Nursî'yi tanıtmada böyle bir eser yazılmasının sebebi, bu zâtın bütün eserlerinin büyük kısmında mukni' delillerle Allah'a, dine ve sünnet-i seniyyeye bağlanmaya vesile olmasıdır. Bu nokta-i nazardan böyle zâtların şahs-i mâneviyelerini göstermede ne kadar gayret gösterilse de ifrat sayılmaz. Çünkü dine bağlanmayı netice veriyor. Bilhassa halkın dînî istifadesini önlemek için, dîne muarız cereyanlar böyle mürşid zâtlara hücum gösterirlerse, o zâtı tam müdafaa etmek zarureti doğar. Tâ ki halk aldatılıp, o zâttan istifade imkânını kaybetmesin. Evet, yarım asırdan beri, Bediüzzaman ve Risale-i Nur aleyhinde bilerek veya bilmeyerek mütemadi ve dehşetli tenkid ve propagandalar ile halkı ürkütüp kaçırmak, dinî hakikatların öğretilmesine mâni olmak plânları tatbik edilmiştir. Bu durum karşısında münsif her müslüman için en azından manen ve kalben bu taarruzu protesto etmek, dinî ve vicdanî bir vazife olur. Risale-i Nur ve onun müellifine yapılan haksız hücumlardan vicdan-i umumînin tepkisini endişe eden gizli münafıklar, "Bediüzzaman çok medhediliyor" gibi sözlerle bazı safdilleri aldatıp onlar vasitasiyle bu gibi sözleri işaa ettirmek Bediüzzaman'ı manevî cihadında müdafaasız bırakmak istemişlerdir. Binaenaleyh böyle ideolojik cereyanların faal olduğu devrelerde ehl-i dinin gayet müteyakkız bulunmaları gerektir. Bu cereyanlar mensub oldukları başlarım her vesile ile haksız ve aşırı medih ve propagandalarla ilân ederlerken, insaf ve bîtaraflık deyip İslâm büyüklerini lâyık oldukları halde müdafaa etmemek çok yanlış olur.
