Aşklar sadece daha iyiyi umut etmeyi değil, onu yaşatmak için çaba göstermeyi de öğretirler. Gerçek sevgi, kimin daha karlı çıkacağını düşünmeden sevmektir. Hesap yoktur, ölçüsü yoktur, plan yoktur. Ne zaman başınıza geleceğini bilemezsiniz. Beklemediğiniz bir anda karşınıza çıkar ve tüm hayatınızı değiştirir. Direnmek boşuna, artık iş işten geçmiştir ve onun esirisinizdir. Artık şarkıları başka türlü dinler, kitapları başka türlü okur, filmleri başka türlü izlersiniz. Yaptığınız her şeyde o vardır ve ne kadar uğraşsanız da kalbinizden, kafanızdan atamazsınız.
Ondaki sıradan şeyler sizin için Allah’ın büyük bir lütfudur. Gözleri dünyanın en güzel gözleridir ve gülüşü dünyalara bedeldir. Ama bu güzelliğe kimsenin sizin gibi bakmasını istemezsiniz. Çünkü O sizin için yaratılmıştır ve sadece sizindir.
Onun mutluluğu sizin mutluluğunuz, onun hüznü ise dünyanın en büyük felaketi gibidir. Çünkü artık siz eski siz değilsinizdir. Siz onun bir parçasısınızdır yada o sizin bir parçanız.
Aşkın en büyük ödülü kavuşmaktır. Gösterilen çaba ödülü hak etmek için mi yoksa ömür boyu yaşatmak için mi bu hep tartışılır.
Nişanlıya mektuplar böyle bir aşkı anlatıyor. Victor Hugo’nın Adele olan büyük aşkının, bu aşk için verdiği mücadelenin hikayesi ve bu aşkın şahidi mektuplar. Kurgu değil; gerçek bir aşk, gerçek bir öykü, gerçek kahramanlar.
