Lafı çok dolandırmadan varacağı yere varan, okuyucuyu yormayan, gülümseten bir kitap. Sahi, bir doz sakinleştirici almışım, ya da sarhoş olup saçmasapan gülüp rahatlamışım gibi bir his bıraktı geriye. Çokk iyi geldi.
Biri 73, biri 78 yaşında.. Marcel ve Marguerite.. Hayatlarının yalnızlık, çaresizlik, umutsuzlukla kuşatıldığı bir zamanda birbirlerini buluyorlar. “Neden olmasın?” diye soruyor Marguerite. Sahi, neden olmasın? Ve hayatın olumsuzluklarına odaklanmak yerine geriye kalan zamanın tadını çıkarmaya karar veriyorlar. 70’li yaşlarda gizlice şekerleme yiyormuş gibi hissettiren bir aşk başlıyor. Ve Marcel tamamlıyor cümleyi. “O zaman dans”..Bana şu hunili karikatürü hatırlatan sihirli cümle.
“Çıkık elmacık kemikleri, çökmüş yanaklar, derin yüz çizgileri, yorgun düşmüş bedenler” hiçbir şeye engel değil diyorsunuz. Her yaşta çılgınlık yapacak yaşta hissetmenin, kendini dinlemenin ve keşfetmenin, yeni yerler görmenin, birine yaslanmanın önemini bir kez daha duyumsuyorsunuz.
Yüzünüzde kocaman bir gülümsemeyle okuyup bitiriyorsunuz bu kitabı. Arada kahkaha atarak. Kitabın kapağını kapattıktan sonra, yüzünüzde tatlı bir rüzgar dolaşıyor. Burnunuzda nergis kokusu kalıyor.
