Okuruma Mektuplar
Nurullah AtaçSözler ve Alıntılar
Bir sözü vardır Tevfik Fikret’in, severim o sözünü. Bir kız okulu için yazdığı şiirin başına koymuştur: «Kızlarını okutmayan millet, oğullarını manevi öksüzlüğe mahkûm etmiş demektir, hüsranına ağlasın.» Belki doğru anmadım ama zarar yok, özü budur.
Bülbüller öter, güller açar, şâd gönül yok,
Hiç böyleliğin görmemişiz fasl-ı bahârın!
Yahya Efendi
"Erdi bahâr, sen yine şâd olmadın gönül,
Güllerle, lâlelerle küşâd olmadın gönül!"
demiş Yahya Efendi.
Aydınlık... Aydınlık... Hepimiz aydınlığı aramaz mıyız? Sevinçlerimizi, mutluluklarımızı anlatmak için hep ‘aydınlık’ sözünü kullanmaz mıyız?
«İçim aydınlanıverdi... Bir aydınlık doğdu benim için... Aydınlık sardı gönlümü...» demez miyiz?
Ben bu mektuplarda hep böyle yakınacak mıyım?
İnsan içini anlamaya özenip de çirkinliklerle karşılaşacak olursa yakınmaz da ne yapar? İsterse bahardan açsın, dünyanın güzelliklerinden geçsin, kendi halinden hoşnut olmadıktan sonra ne yapacak?
Sevmek dediği şeyin dahi, kendisi için, iyice düşününce, sevmek korkusundan başka bir şey olmadığını anlayınca yakınmamak elinde midir?
Git, bahar, korkuyorum senden.
Erdiğiniz baharları kaçırmayın, benim okurum, hiçbir hülya gerçek kadar tatlı olamaz, aldatmayın kendinizi.