"Ertesi gün hiç kimse ölmedi" bu cümle ile başlayıp aynı cümle ile biten bir kitap, adının hakkını veriyor, ölüm işte bir varmış bir yokmuş...
.
Çok sevgili bilim insanları, ölüme çare bulmak gibi mülteci istekleriniz varsa, yalvarırım size genç ya da orta yaşta stabil olarak kalalım, yaşlanma karşıtı kremlerle sonsuz bir ömrü kremleyemeyiz:) Evet kitap böyle başlıyor, diyor ki ölüm; da yeter ben bundan sonra adı bilinmeyen bu ülke sınırları içinde kimseyi öldürmüyorum. Kulağa çok hoş geliyor, mülteci olup sızılası bir ülke, ama herkes yaşlanmaya devam ediyor, huzurevleri, bakım evleri, hastaneler, evler damlar gırıla ihtiyar, sonsuza kadar akp seçmeni aq:)
.
Bu ütopik konusuna rağmen kitabın ilk bölümlerinden sıkıldım, ağzımda üredi sevmediğim yemek gibi, bunda Saramago'nun kitaplarında reddettiği paragraf koyma alışkanlığı, özel isim kullanma düşmanlığı, konuşma çizgisinin icadından bihaber oluşu etkiliydi sanırım. Kitabın son bölümleri ise çok hoşuma gitti, bu sefer de ölümle aşkı çarpıştırdı Saramago...Bakalım kim kazandııı? E onu da bi zahmet eflatun zarf elinize geçmeden, siz öğrenin...
