Ne güzel kitaptı...Sevinç Çokum'un 30 sene önce basılan bu kitabı, daha önce okuduğum iki kitabındaki üslûbun güzelliğini sürdüren ve aynı tadı veren bir çalışma. Bu hikâyelerde de insan var, insanın duyguları var, ve zaman da geçip gidiyor, insan geçmişi hatırlıyor, yaşadığı anları düşünerek hayatına bakıyor ; yazar geçmişi hatırlayan bu insanları anlatarak çok güzel, pastel renklerle çizilip resmedilmiş bir tablo koyuyor önümüze. Bu tabloda geçmiş kaçılması gereken, pişmanlıklarla dolu bir mekân değil, geçmiş yad edildikçe renkleri solan ama yine de kendince ışıltılı bir şekilde yaşamaya devam eden, güzel bir sığınak gibi, ama o bir yandan da bizi biz yapan şeyin ta kendisi... aynen duygularımız gibi. Kitabı okurken, sayfaları çevirip de yeni bir hikâyeye başladıkça, kendi hikâyemi de okuyabilirim ve buna hiç şaşırmam diye düşünüyordum bir yandan da; çünkü Çokum'un kalemi gıpta ettiğim bir üslûpla anlatıyor, bu yüzden kendimi de bu hikâyelerin arasında bulsam şaşırmazdım ve ilgiyle okurdum. Sevinç Çokum'un daha çok ilgiyi hak ettiği kesin. Selim İleri de gençlik dönemlerinde okumayı reddettiği ama seneler sonra bir romanını okuduktan sonra ilk eseri Eğik Ağaçlar'la en baştan okumaya başladığı Çokum'un kıymeti bilinmeyen yazarlarımızdan olduğunu söylüyor. Yazara ilk destekse Behçet Necatigil'den gelmiş. Bu yumuşak, naif dilin; bu güzel bakan, güzel söyleyip yazan kalemin daha çok okura ulaşmasını diliyorum.
