Kemal Sayar'ın 13 kısa hikayeden oluşan muhteşem kitabı Otoyol Uykusu.
Her hikayesini ayrı bir sevdim, mutlaka her hikayesinde altı çizilecek o kadar güzel cümleler okudum ki yazarın kalemine bir kere daha hayran kaldım.
Benim en çok sevdiğim iki hikayesi; Terk-i Terk ve Gökyüzünde Kuşlar Var oldu.
30 yaşıma nispeten yaklaştığım bu yıllarda şu cümleler zamanımı güzel kullanıp kullanmadığımı düşünmeme neden oldu;
"Otuz yaş, geçmiş ve geleceğin birleştiği bir köprü, boşa çıkan düşlerin, boşa akan günlerin istikbale matuf herhangi bir kehanette bulunmayı imkansız kıldığı yer. Hatırlamak istiyor, hayat boşuna yaşanmış olmayacak demek istiyor kendine, gezdiği kentlerden birkaç fotoğraf, sabahlanan dost meclislerinden bir koku, bugüne arsızca sızan bir sigara dumanı olsun istiyor.
...
'Kalp fenerini söndürme' , eve dönmek için ona ihtiyacın var."
(Terk-i terk )
Ve kendimden çok şey bulduğum Gökyüzünde Kuşlar Var hikayesindeki bir alıntı ile incelememi sonlandıracağım;
"Kendimi anlatmaya yetecek sözcükler verilmemişti bana, sesimi yükseltmeyi ise hiç becerememiştim. Daralır ve genleşirdim, ağlar ve gülerdim, kimse görmezdi."
Kesinlikle okumanızı tavsiye ettiğim bir kitap, şimdiden keyifli okumalar dilerim :)
