‘Seyirci sıralarında oturuyoruz, hala. Sessizlik, bizi ıskalayan mermi gibi, dönerek uçuyor havada.’
.
Duymadığımız için mi konuşmuyoruz?
Konuşmadığımız için mi duymuyoruz?
Önümüzde ve arkamızda neler olduğunu bildiğimiz, hatta ve hatta gördüğümüz halde bu sessizlik neden?
Kim suskunluğumuzla besliyor kılcal damarlarını? Kim etimizi parçalara ayırıp da afiyetle sunuyor kendi şölen sofralarında?
Ilya Kaminsky de biliyor, bir cumhuriyeti sağırlaştırıyor.
İpe diziyor.
Bunu bir tiyatro sahnesi gibi kurguluyor, kuklaların iplerini öyle şeffaf yapıyor ki gerçeğinden ayırmıyoruz hayali.
.
Sağır Cumhuriyet ne şiir, ne oyun ne de düzyazı idi benim için. Bir manifesto belki.
Okumaya başlarken bu kadar etkileneceğimi ise bilmiyordum. Kitabı elime aldım ve bitene kadar bırakmadım..
.
Zorlu olduğu bariz olan bu eserin çevirisinde Selahattin Özpalabıyıklar yer alıyor. Kitabın sonunda yer alan ‘çevirmenin notu’nu da ayrıca sevdiğimi söylemeliyim. Hem Kaminsky hem çeviriye dair açıklayıcı, içten notlar~
.
Özer Yalçınkaya’nın pek beğendiğim kapak tasarımıyla ~
