Kitabımız yetişkin için ama ben bile okurken zorlandım. Rahatsız eden içinde geçen kelimeler değildi. Acılardı. Okurken aktı gitti. Tam artık yeter dediğim yerde acılar tazelendi. Aile ne kadar önemli, birbirimizi ne kadar anlıyor, tanıyoruz, ne yaşıyor, ne hissediyoruz aynı hane içinde bunları bilememek ne kadar kötü dedim.
.
Barış ve Tolga otoriter babanın, içine kapanık sessiz kötülüğe boyun eğen bir annenin iki oğlu. Tolga ne kadar dışlanmışsa o kadar işe yaramaz, Barış ne kadar korunmuş kollanmışsa o kadar içe kapanık. Küçük yaşta Barış'ın kendinde keşfettiği cinsel yöneliminin farklı olması ve hayatı boyunca bu sebeple mücadele verecek olması, bunu fark eden Tolga'nın yaptıkları... Ve Barış'ın karşısına yıllar sonra çok zor gününde çıkan Ecem... Ah o Ecem...
.
Bir eşcinsel bireyin yaşadığı zorlukları okurken, aile içi şiddet, taciz, ihmal sorunlarını, insanların çıkar, menfaat, önyargı duygularının nasıl yaraladığını, çoğu zaman gerçekten insanları tanıyamadığımızı anlatıyor bize Barış. O sadece bir örnek aile içinde olanlar bugün bile okuduğum haberde içimi yaktı benim .
.
Kitapta beğendiğim başka bir nokta ise akıcılığı oldu. Kurgu öyle güzel ilerledi ki hiç sıkılmadım. Sayfaları merakla çevirdim. Hele son on sayfa okudukça hadi canım dedirtti. .
.
Bu defa yorumum uzun oldu biliyorum. Konu hassas. Biz kabul etsek de etmesek de çoğu zaman görmezden gelsek de bu acılar her yerde yaşanıyor ve yaşanacak ne yazık
