#okudumbitti
Aslında yorumlanmayı bekleyen kitaplar var sırada ama bugün bitirdiğim Füruzan'ın bu güzel öykü kitabının yorumunu öne çektim. Hissi tazeyken paylaşmak istedim,hissi sıcacıkken
Füruzan... Üç öykülük -ki son iki öyküyü tek öykü saymak mümkün çünkü aynı kişinin ağzından devam ediyor- bu kitapta size her bir dizesi maziyle örülmüş bir şiir tadını duyumsatıyor. İki kadının çocukluğuna götürüyor bizi Füruzan. İki küçük kız çocuğunun gözünden ilk anılarına, ilk anılarının oluştuğu eşsiz yazlara, şarkılara, eski İstanbul'a ama en çok da eski "aile"lere sürüklüyor. Sürüklenmek deyince zoraki sanmayasınız, o sizin elinizden çekip devam ettirmese size 'ah' dedirten daha ilk satırda kalır kendi çocukluğunuzda saplanır kalırsınız. Oysaki göreceğiniz çok şey, tadacağınız nostaljik pek çok şey var.
Kısacık anlaşılır cümleler, bugün artık kullanılmayan Türkçe ama bugün yenilenmiş halleriyle kullanılan eklerle türetilmiş sözcükler başımı döndürdü. Büyülendim. Pişman oldum bu kadar zamandır okumamış olduğuma.
Hüzünlüydü ama olaylar değildi hüznün sebebi. Geçmişe duyulan özlemdi, şimdi sanki başka biriymiş gibi baktığım çocukluğuma sıkıca sarılmak isteği uyandırdığı için hüzünlüydü. Çocukluk ne özel zamanlarmış, özel olduğunu asla içindeyken anlayamayadığımız.
O kadar keyifli zaman geçirdim ki sanki yattım Füruzanın dizlerine de o anlattı ben dinledim, o saçlarımı okşadı ben gülümsedim
Benim gibi geç mi kaldınız Füruzan'a siz de? Geç değil, daha fazla ertelemeyin yeter. Biraz nostalji hepinize iyi gelecektir
#mütemadiyenokur ✏
