Çok sıkıcı bulduğum bir Aziz Nesin kitabıydı. Konu iyi seçilmiş olabilir fakat diyaloglar ve kitabın akışı yarım bırakmaya itiyor. Sabırla okuyanları kendimle birlikte takdir ediyorum. Konuya gelecek olursak, kitap iki ilkokul arkadaşı Ahmet ile Zeynep'in mektuplarından oluşuyor. Çocuk gözünden büyüklere eleştirel bir bakışla yazılmış olan mektuplar. Kitabın sonlarında da belirtildiği gibi büyüklerin dünyasını, ikiyüzlülüklerini, yalanlarını, toplumdaki haksızlıkları, eğitim alanındaki saçmalıkları çocukların penceresinden nasıl göründüğünü ve anlaşıldığını anlatmakta. Yazarın kitabın son sayfalarında yer verdiği anket, ebeveynden (anne babadan) ziyade sadece anneye yüklenmiş rollerin olduğu araştırmalar gerçekten beni hayal kırıklığına uğrattı. Özellikle sayfa 212'de çocuğun kişiliğine ve her şeyine önem vermek konusunda 'baba' lafının hiç yer almadığı gibi bir de "annelerin evde taranmamış saçla, düşük çorapla gezmemesi" gerektiğini yazmış alkol ve sigara kullanan annelerin sevilmediği araştırmalar, sarı saçlı annelerin sevildiği anketler, sinirli olmayan annelerin çocuklar gözünde daha iyi olduğu vs. Tüm bunları okuduktan sonra babaya yönelik neden tek bir araştırmaya yer verilmemiş olması insanı sorgulatıyor. Sanki çocuk sadece anne vasıtasıyla dünyaya geliyor ve tüm sorumlulukları anne yüklenmek zorundaymış gibi bir algı oluşturmuş. İlk ve son Aziz Nesin kitabı.
