Tadı insanın damağında bırakan kısalıkta bir hikaye. Biraz daha uzun olsaydı olmaz mıydı, a Beckett?
Bu adamı ne zaman okusam bir hüzün çöküyor üstüme, durgunlaşıyorum. Çok kısa ama çokça düşündüren bir eser. Bir insan ömrü boyunca banta düşüncelerini çeker ve seneler sonra dinler mi? Demek ki yapabiliyormuş Beckett'e göre...
Peki neden yapar bir insan, bundan kazanımı nedir? Yoksa konuşacak bir insanı olmayışı eksikliğini seneler sonraki kendisinin dinleyeceğini bilmek ile mi bertaraf eder? Ya seneler sonraki 'ben', arzuladığımız şekilde 'ah seni zavallı, bedbaht, sen bunları haketmedin ve kesinlikle haklıydın' demek yerine, 'neler saçmalamışım ben böyle' diyerek güvendiğimiz son dağa da mı kar yağdıracak? Tekrar ediyorum, keşke daha uzun ve daha dolu olsaydı. Fikir olarak çok hoşuma gitti.
Kitapla kalin...
