...kızın en değerli eşyası bir çöp arabasına atıldı. Kendimi tutamayarak kamyona binip onu elime aldığımda, onun hikâyesini yolculuklarım sırasında yıllar boyunca ve yüzlerce kez okuyacağımı anlamamıştım. Yollarımızın kesiştiği yerleri izleyecek, kızın gördüklerine ve nasıl olup da hayatta kaldığına hayret edecektim. Yapabileceğimin en iyisi buydu; o dönemde gördüğüm diğer her şeyle nasıl uyumlu olduğunu izlemek.
"..ölürken gecenin kabarışını görmeyi çok istemiş olacağından eminim. Kitap hırsızını cansız bedeninin yanında ellerinin ve dizlerinin üzerine çökmüş halde görse, hem ağlar hem de gülümserdi. Toz toprak içinde bombadan kavrulmuş dudaklarını öptüğünü gördüğüne memnun olurdu.
Evet, ben biliyorum.
Karanlık kalbimin karanlık derinliklerinde biliyorum. Gerçekten çok hoşuna giderdi.
Görüyorsunuz işte.
Ölümün bile duyguları var."