hayatımda gördüğüm en korkunç kapağa sahip murat uyurkulak romanı. zaten ben küçükken, palyaçolardan da hep korkmuşumdur. sadede gelelim, devrimci olmayı sadece sol ile özdeşleştiren bir insan olmadığım için bu kitap biraz bana açısal anlamda uzak kaldı. kendimi, hipotenüs denince hipopotamı hipotalamus sanan ortaokul çocuğu gibi hissettim ve yine kendimi, kitabı okurken hayalden hayale dalarken yakaladım. benim için okuyup anlamlandırması güç bir kitaptı. karakter hafızam oldukça iyi olmasına rağmen -a.christie sayesinde olsa gerek- kitaptaki hikaye içi karakterler bir oraya bir buraya savruldu. bende sıkıntı vardır diye diye, başa ala ala okudum. kara deliğin olay ufkundan geçer gibi hissettim, okudum, oturttum, kavradım fakat bunların mücadelesini verirken hissetmeyi kaçırdım. devrim belki de böyle bir şeydi. bir yerler aydınlansın diye sanki, kendini yakmaktı.
