Ömer Seyfettin'in Lacivert Klasikler dizisinde yer verilen üç öykü antolojisi içinde eskimeye en az maruz kalan kitap Üç Nasihat. Benzerleri gibi kıssalardan oluşan bu hikayeler, elbette yine evrenselden ziyade yerel ananelere, inanışlara bolca sırtını dayıyor: Kitaba adını veren ilk öykü -son nasihate kadar- en evrensel olanı. Tolstoy'dan Anar'a kadar pek çok yazarın kaleminde yinelenen, lakin Doğu kültüründen, masallarından çıkma bilgelik nasihatleri, ikinci öyküde kabaran milli duygularla mübalağa sanatına bırakıyor yerini, öyle ki "kahramanın" sersefil sürecek yaşamına üzülmeye kalmadan kendimizi son öyküde, Çağrı (The Message) gibi, savaşın orta yerinde buluyoruz (Sleepy Hollow).
İkinci öykünün özündeki karamsar son tam da Ömer Seyfettin'in neden çocuk kitapları yazarı olarak anılmaması gerektiğinin basit bir örneği. Andersen için de aynı şey söylenebilirdi - eğer fantastik dünyalara kapı açmamış olsa idi. Seyfettin'in diğer iki kitabı dolayısıyla, tıpkı Altın Kitaplar'dan çıkmış Kaşağı gibi, bunu da kütüphanemden uzaklaştırma kararı aldım, zaten bu seride yerli kalemlerimizden sadece Rauf ve Uşaklıgil bugüne olduğu gibi yarınlara kalmayı hak ediyorlar bence. Fakat "Seyfettin'in hangi kitabı bu seriden okunmalı" sorusuna cevap aranıyorsa, o bu kitap olacaktır.
