Deniz, çiçek, ıhlamur, koku, bulut, gökyüzü, yalnızlık, düş kırıklığı, korku, kimsesizlik... sanırım beni parçalara ayırmak isteseler bu kelimelere bölünürdüm. Her satırı okudukça bütünleştim, bütünleştikçe dağıldım.
Bazı insanların, üzüldüğünde psikolojik olarak kollarının acıdığını okumuştum bir yerde.
Ben üzüldüğümde bütün gövdemde derin bir ağrı, göğsümde nefes almamı zorlaştıran bir ağırlık, içimde zehirleyen bir karanlık hissederim hep. Şu an bu incelemeyi yazarken (21.12.22- 23.07) aynı durumdayım. Günlerden en uzun gece...
Kitap şimdi bitti. Avuçlarımda çok güzel bir koku..
Kıpırdamadan oturmak ya da uzanmak isteği..
Geçmişe ait, hafızamdan silinmiş bir kaç görüntü tekrar beliriyor. Sayfaları üzerime örtüp uyuma arzusu.
Şükrü Erbaş kitapları bana bunu hep yapıyor.
Kalkıp bir bardak çay almaya bile mecal bırakmadı bende. Ve bu halimi seviyorum. İnsan acılarına tutkun olur mu? Tutkunum işte. Bu satırlara, bu yazara, bu kelimelere, bu çaresizliğe inanıyorum ben. İnsanın umudunun, çaresizliğinden doğduğuna da inanıyorum.
Kitaptan çok sevdiğim bir alıntılıyla bitireyim;
"Kaç kez kalbimden doğurdum ölülerimi. Göğsümde cümlesi dağılmış sözler.
Kim yalnızlığı yürürse beni yürüdü."
