Üzümün Kardeşliği
John FanteEn Eski Üzümün Kardeşliği Gönderileri
En Eski Üzümün Kardeşliği kitaplarını, en eski Üzümün Kardeşliği sözleri ve alıntılarını, en eski Üzümün Kardeşliği yazarlarını, en eski Üzümün Kardeşliği yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Küfür utandırdı babamı, çünkü onun için 14 yaşındaydım hâlâ, zorla turlarına çıkardığı çocuk; olgun dostlarının bayağılığından korumak istiyordu beni.
Sayfa 40Kitabı okudu
Askerlik muayenesi için Sacramento Hastanesi'ne başvurmamı isteyen bir mektup aldım. Çürüğe çıkardılar beni. Astımım vardı. Bronşitlerim iltihaplıydı.
Gerekli bilgileri halk kütüphanesinden aldığım kitaptan edindim. Astım öldürücü müydü? Olabilirdi. Olsun. Dostoyevski'nin sarası vardı, benim astımım. İyi yazmak için vahim bir hastalık elzemdi. Ölümle baş etmenin tek yolu.
Sayfa 60Kitabı okudu
Çarşıya yürürken babamla gurur duyuyor, içten içe gülüyordum. Ölebilirdi, ama ne çıkardı? Dostoyevski ölmüştü, ama yüreğimde yaşıyordu hâlâ.
Sayfa 132Kitabı okudu
Bardağıma şarap koyup balkona çıktım,salıncaklı koltuğa oturup bir sigara yaktım.Çabuk karardı ortalık.İki ev aşağıda bir anne balkona çıkıp çocuklarını içeri çağırdı.Aniden köşedeki sokak lambası yandı,köpeğin teki ışığın altında eve doğru gitti telaşla.Karşı pencerelerde televizyonların beyaz gözleri belirdi;kovboylar takipte,silahlar patlıyor San Elmo alacasında.Yalnız bir kasaba.Bütün vadi kasabaları böyleydi:umutsuz,gizemli bir şekilde kalıcı olmayan,hapsolmuş hayatlar;küçük tel örgülerin ve derme çatma kireç sıvalı duvarların ardına tıkılmış,karanlığa karşı barikat kurmuş,bekleyen insanlar.İleri geri salınırken kemiklerime sızan hüznü hissettim,insanoğlu için;yaşlanan,sürelerinin dolmasını bekleyen annemle babamın evindeki yalnızlığın acısını.
Sonra gerçekleşti. Yağmurun eğik çatıyı dövdüğü bir gece yüce bir ruh girdi hayatıma sonsuza dek. O bana insandan ve dünyadan, sevgiden ve bilgelikten, acıdan ve suçtan söz ederken kitabını elimde tutup titredim. Asla eskisi gibi olamayacağımı biliyordum. Fyodor Mikhailovic Dostoyevski'ydi adı.”
Sayfa 59
Kes artık Baba, sarhoşsun, kendine acıyorsun ve buna bir son vermelisin, ağlamaya hakkın yok, sen benim babamsın, karım ve çocuklarım ağlayabilir benim yanımda, annem ağlayabilir, ama senin ağlaman çok saçma, beni aşağılıyor, öleceğim kederimden, ısıtrabına katlanamıyorum, çünkü benimki bana yetiyor. Daha büyük ıstıraplar da çekeceğim şüphesiz, ama asla başkalarının önünde ağlamayacağım, güçlü olacağım, son günlerimi gözyaşı akıtmadan geçireceğim ihtiyar. Hayatına ihtiyacım var, ölümüne değil. Mutluluğuna, korkuna değil.
Sayfa 97Kitabı okudu
çünkü kitaplar uyuşturucuydu ve bağımlılığım endişe verici boyuta ulaşmıştı, oğlunu tanıyamıyordu.
Sayfa 58Kitabı okudu
Sonra tuhaf bir şey oldu. Babam öldü. Kaptırmış çalışıyor, harç ve taş arasında fırıldak gibi dönüyorduk ki birden babamın dünyadan ayrıldığını hissettim. Yüzünü taradım, orada yazılıydı. Gözleri açıktı, elleri hareket ediyordu, harç karıyordu; ama ölmüştü ve ölümde tek bir sözü yoktu söyleyecek. Bazen hortlak gibi gidip bir ağacın dibine işiyordu. Gidip işiyorsa nasıl ölü olabilir ki, diye soruyordum kendime. Bir hayaletti artık, bir ceset. İyi olup olmadığını sormak istiyordum ona, hayatta olup olmadığını; ama ben de çok yorgun ve ölmekle meşguldüm, cümle kurmaya mecalim yoktu. Kağıt üzerinde görebiliyordum soruyu, daktilo edilmiş, soru işareti yerleştirilmiş; ama dillendirilemeyecek kadar ağırdı. Hem ne fark ederdi? Hepimiz bir gün ölecektik.
Sayfa 106Kitabı okudu
Ne yapacağı önceden kestirilemeyen, fevri kararlar almaya ve daha sonra vicdan azabıyla kıvranmaya meyilli bir kabileydik.
Sayfa 17 - Parantez Yayıncılık 4.Baskı