Önlerindeydi
Tekmil âlem; yer seçeceklerdi kendilerine
Ve Rab' bin inayeti olacaktı rehberleri,
El ele kararsız ve yavaş adımlarla
Aden boyunca yürüdüler bir tenha yolda.
Artık öğrendim, en makbulü itaat etmektir
Ve korkuyla sevmektir yegâne Tanrı' yı;
Onun huzurundaymış gibi yürümek
Rehberliğinin her daim farkında olarak,
Sadece ondan medet ummaktır;
Ve onlar sevginin gıdasıdır. İnsan ömrünün
En düşük amacı değildir sevgi;
Çünkü o bizi usandıran işler için değil,
Hazlar için yarattı ve hazzı akılla birleştirdi.
Şimdi önümde görüyorum, kemiğimden kemik,
Etimden et olarak ben kendimi: Onun ismi kadın;
Erkekten yapılma; işte erkek o sebeple,
Anasını babasını bırakıp, karısına gidecek;
Tek beden,tek yürek, tek ruh olacaklar.