Zamanımızın Bir Kahramanı
Mihail Yuryeviç LermontovEn Eski Zamanımızın Bir Kahramanı Sözleri ve Alıntıları
En Eski Zamanımızın Bir Kahramanı sözleri ve alıntılarını, en eski Zamanımızın Bir Kahramanı kitap alıntılarını, etkileyici sözleri 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Çiçek açmış kiraz dalları pencereme bakıyor, rüzgar bazen yazı masama onların beyaz taç yapraklarını serpiyor.
Sayfa 103 - Sosyal yayınlarıKitabı okudu
Ah onur! Sen, Arkhimedes'in dünyayı yerinden oynatmak istediği manivelasın!...
Sayfa 125 - sosyal yayınlarıKitabı okudu
- Söyle, diye fısıldadı, bana eziyet etmek çok mu hoşuna gidiyor? Ben senden nefret etmeliydim. Birbirimizi tanıdığımızdan beri bana acıdan başka bir şey vermedin...
Sesi titredi, kendisi bana doğru eğilerek başını göğsüme yasladı.
- "Belki, diye düşündüm, sen beni işte bunun için seviyordun: sevinçler unutulur, acılar asla!..."
Sayfa 129 - sosyal yayınlarıKitabı okudu
"Tutkular düşüncelerin ilk aşamasından başka bir şey değildir: onlar genç kalbin malıdır ve kim bütün ömrünce onlarla heyecanlanacağını sanıyorsa budaladır; bir çok sakin nehir, gürültülü şelalelerle başlar, oysa bunlardan hiç biri zıplayıp köpürerek denize kadar akmaz. Ama bu sessizlik çoğunlukla, büyük, ama gizli bir gücün işaretidir; duyguların ve fikirlerin dolgunluğu, derinliği, çılgın eğilimlere engel olur; ruh ıstırap ve sevgi duyarken kendinden kesin bir hesap sorar ve bunun böyle olması gerektiğine inanır. O bilir ki fırtına olmazsa güneşin sürekli ısısı kendisini kurutur; kendi hayatının içine işler; kendi kendini sevgili bir evlat gibi okşar ve cezalandırır. Bir insan ancak kendi kendini tanımanın bu yüksek haline erişince Tanrı'nın adaletini ölçüp biçebilir."
Sayfa 151Kitabı okudu
"Renksiz gençliğim kendimle, dünya ile uğraşıyla geçti. Alaydan korktuğumdan en yüce duygularımı kalbimin derinliklerine gömdüm. Orada öldüler birer birer..."
"Ruhum mu dengesiz, yüreğim mi kötü bilemiyorum. Belki de toplum ruhumu bozdu, ne bileyim! Düşüncelerim o daldan bu dala atlıyor; karasız, endişeli, şüpheci...
Kalbim doymak nedir bilmiyor, bir şeyle yetinmiyor. Mutluluğa alıştığım gibi acı çekmeye de çabucak alışıyorum. Bu nedenle hayat gözümde git gide anlamsızlaşıyor.
Okumaya, çalışmaya başladım öğrenmekten de sıkıldım. Ne hüznün ne de mutluluğun öğrenmekle ilgisi olmadğını anladım, en mutlu insanlar bilgisiz insanlardır çünkü… ...
“Uzun zamandır kalbimle değil, aklımla yaşıyorum. Tutkularımı, davranışlarımı sıkı bir dikkatle ölçüp biçiyorum, ama hep dışarıdan, içine girmeden. İki insan var benim içimde: Biri sözcüğün tam anlamıyla yaşıyor, öteki ise onu düşünüyor ve yargılıyor. ”