“Ama İzmir! İzmir’de hayat beklenmez, kovalanmaz da. O zaten sizinle beraberdir.. Ufkun ötesini muştulayan bir deniz vardır. Mutlulukla dolu, sakin bir sevişmenin tadındadır körfez. Körfez vapurlarının sakin gidişinde hırslarınız yok olur, kovalamayı bırakırsınız, hatta martılara gevrek atacak kadar iyilikle dolarsınız. Ne varsa bu şehirde, bayatlamış vapur çayı bile nektar olur.. Hafta sonları denize doğru bir göç başlar. “Ey hayat, biz Çeşme’ye gidiyoruz, sen de arkadan gel” der İzmirliler muzipçe. Ve ne tuhaftır ki hayat, uslu bir çocuk gibi onların peşinden gider.. Ne garip! Uçak biletimin üzerinde, adımın hemen yanında yazan İZM kısaltmasına sevgiyle bakıyorum. Sabırsızım, sevgilisine kavuşacak âşıklar kadar!...”