Seneca, köleliği olduğu gibi kabul etmiş; fakat kölelere iyi davranılmasını istemiştir. Ona göre önemli olan ruhun özgür olmasıdır, dışsal kölelik değildir; yoksa insanın iç evreni hiçbir zaman köleleştirilemez. Lucilius'a "Bizim de onlar kadar kaderin elinde olduğumuzu düşünürsen, biz de onlar gibi birer köle değil miyiz?" diye sormaktadır.