h
Haruki Murakami
bir şekilde her birimiz hayatımıza devam ediyoruz, diye düşündüm. ne kadar büyük ve ciddi bir kayıp yaşasak da, ne denli önemli bir şey elimizden alınmış olsa da ya da sadece üzerimizdeki deri aynı kalıp kendimiz tamamıyla farklı bir insana dönüşmüş olsak da, sessizce yaşamımızı sürdürüyoruz.
neden insanlar bu denli yalnız olmak zorundalar? neden bu denli yalnız olunmak zorunda? bu dünyada bu kadar çok insan yaşarken, her birimiz bir başkasından bir şeyler beklerken, neden bu kadar yalnızız? ne için? yoksa gezegenimiz, insanların yalnızlığından beslenerek mi sağlıyor dönüşümünü?
Kendine acıma. Bunu aptallar yapar.
Sayfa 309Kitabı okudu
Çok şiddetli bir acı değildi ama bedenim bir kaç parçaya ayrılmış gibi bir tuhaflık hissediyordum.
İster gay olsun ister lezbiyen, ister heteroseksüel ister feminist, isterse faşist bir domuz ya da komünist, isterse Hare Krishna'cı olsun. Ne olduğunun hiç önemi yok. Elinde hangi bayrağı salladığının hiçbir önemi yok. Benim tahammül edemediğim içi boş tipler.
Sayfa 256Kitabı okudu
Sevgi
Düşünce tarzımız farklı olsa da babamın o zayıf hâlini görünce aramızdaki bağı tamamen hatırladım.
Normal bir ailenin tek çocuğu olarak büyüdüm, bu yüzden babamı anlamam mümkün değil.
Ben yazar olduktan sonra aramız daha da bozuldu, bağlantımız koptu.
Savaş yüzünden onun yaşayamadığı hayatı benim yaşamamı istiyordu herhalde.
Babam 90 yaşında bedeninin her yanına yayılan kanserle hayatını kaybetti.