beni animsamani istiyorum. yalnizca senin animsaman yeter. baskalarinin unutmasi hic umrumda degil.
bir şekilde her birimiz hayatımıza devam ediyoruz, diye düşündüm. ne kadar büyük ve ciddi bir kayıp yaşasak da, ne denli önemli bir şey elimizden alınmış olsa da ya da sadece üzerimizdeki deri aynı kalıp kendimiz tamamıyla farklı bir insana dönüşmüş olsak da, sessizce yaşamımızı sürdürüyoruz.
neden insanlar bu denli yalnız olmak zorundalar? neden bu denli yalnız olunmak zorunda? bu dünyada bu kadar çok insan yaşarken, her birimiz bir başkasından bir şeyler beklerken, neden bu kadar yalnızız? ne için? yoksa gezegenimiz, insanların yalnızlığından beslenerek mi sağlıyor dönüşümünü?
İster gay olsun ister lezbiyen, ister heteroseksüel ister feminist, isterse faşist bir domuz ya da komünist, isterse Hare Krishna'cı olsun. Ne olduğunun hiç önemi yok. Elinde hangi bayrağı salladığının hiçbir önemi yok. Benim tahammül edemediğim içi boş tipler.
Sayfa 256Kitabı okudu
Mental Kütle
O zaman anladım; biz harika yol arkadaşlarıydık, ancak sonunda her birimiz kendi rotasında gidecek yalnız bir mental kütlesinden başka bir şey değildik. Uzaktan bakınca kayan yıldızlar kadar güzel görünüyorduk. Gerçekte ise, tek başımıza uzaya hapsolmuş, hiçbir yere gidemeyen tutsaklar gibiydik. Ancak iki uydunun yörüngeleri tesadüfen kesişince bir araya gelebiliyorduk. Hatta birbirimize duygularımızı bile açabilirdik. Sadece bir anlığına. Hemen sonraki an ise mutlak bir tek başınalığa doğru savrulacaktık. Günün birinde yanıp yok oluncaya dek.
Kendine acıma. Bunu aptallar yapar.
Sayfa 309Kitabı okuyor
Sevgi
Düşünce tarzımız farklı olsa da babamın o zayıf hâlini görünce aramızdaki bağı tamamen hatırladım.
Ben yazar olduktan sonra aramız daha da bozuldu, bağlantımız koptu.
Savaş yüzünden onun yaşayamadığı hayatı benim yaşamamı istiyordu herhalde.
Babam 90 yaşında bedeninin her yanına yayılan kanserle hayatını kaybetti.