Çoktan beridir acımıyor içim
Demek onu da tükettik
Onun yerine de bir şey icat ederim
O dert değil ama
Nereye kapanmalı dayı?
Nereye taşınacak sıfatlarını yüzyıllar evvel kaybetmiş şu görüntüler?
Yeniden öğreneceğim renkleri
Beyazı,maviyi,sarıyı, yeşili...
En çok da kırmızıyla maviyi
Bir daha yaşarsam bugünden sonra
Asla bakmayacağım
Tanıdığım ya da tanımadığım
hiçbir kimsenin ruhuna.
Koşuyordum. Bütün dünyayı yakalamak için. Her şeyi! Herkesi!.. Ve bu çabaya dayanamayan bedenim kendini toprağa bıraktı. Biraz yuvarlandıktan sonra yerde sırtüstü yattım. Hiç kimseyi yakalayamamıştım. Hayat yine kayıp gitmişti...
Sayfa 180Kitabı okudu
Kendime yeterince zarar veriyordum. Ve bir de dünyanın vereceği zararları ortadan kaldırmanın imkânı olmadığına göre, yoklarmış gibi davranarak yalnızlığı seçmek en doğrusuydu.
Sayfa 152Kitabı okudu
"Bu kadar yalnız kalınabilir mi" diye sorardım. "Sosyal hayvan insan, dayanabilir mi kimsesizliğe?" Ama artık biliyorum yalnızlığın korkulacak bir yanı olmadığını... Tabii bunu ruh sağlığı yerinde ve içlerinde tek bir kişilik taşıyanlar için söylemiyorum. Sözüm benim gibi içinde binlerce ruh taşıyanlara, Uzakdoğu efsanelerindeki canavarlar gibi yedi kafalı tek bedenli insanlara. Ben hep kalabalık oldum. Şehrin uzağındaki bir semte giden, günün tek otobüsü kadar kalabalık. Tıkış tıkış! Herkesin üst üste oturduğu bir otobüs kadar. Dolayısıyla iyi geldi bana yalnızlık. Kendime yeterince zarar veriyordum. Ve bir de dünyanın vereceği zararları ortadan kaldırmanın imkânı olmadığına göre, yoklarmış gibi davranarak yalnızlığı seçmek en doğrusuydu.
Sayfa 152Kitabı okudu
"Dünyanın en güzel sanat eserini yaratıp on dakika seyrettikten sonra yakan bir ressam gibi ben de keşfettiğim düşünce cennetimi tasfiye ediyordum... Cehalete geri dönüşün cehaletten çıkmaktan çok daha zor olduğunu, hafızamın rahatsız eden darbeleriyle anlamıştım..."
Sayfa 14