Hapishane Müdürü - Söyle bakalım, akıl işi mi bu?
Reis Bey - Değil!
Hapishane Müdürü - Ya ne işi?
Reis Bey - Kalb işi!..
Hapishane Müdürü - Sen kalb nedir bilir misin?
Reis Bey - Yeni yeni, öğrenmeğe çalışıyorum.
Sayfa 102Kitabı okudu
Burada insanı, daha fena etmek için iyi ederler.
...korkusuyla yorgan altına kaçan çocuk gibi, nefsimizin beton çatısını tepemize çekmiş, yaşamayı öldürüyoruz! Yağmurun yalnız suyunu toplayabiliyoruz; ruhundan uzağız! Halbuki ne güzel isim koymuşlar ona: Rahmet.
Dışımda ne arıyorlar; içime doğru suçluyum ben... Yapamadıklarımın, işlemediklerimin de suçlusu... Bir de kalkmış, belki kendimden birine, ondan öbürüne geçer, bir merhamet yangını çıkar, bütün ülkeyi sarar diye, tımarhanelik bir hayâlin peşine düşmüş, gidiyorum.
Her satırı alıntılanası
Nefsimi hırpalamakta, ben bile bu sözlerden daha parlağını bulamazdım. Lütfettiler!
REİS BEY - Ağlayın, çocuklar!.. Mazlûmun, kendinde kıyılana, zalimin de kendinde kıydığına ağlayın! Mazlumun hesabı görülür; ya zalimin kaybettiği?.. Gözyaşına ulaşılmadıkça ele geçmez. Zalime daha çok ağlayın, çocuklar; zalimde beni ve kendinizi görün, ona daha çok ağlayın! Bir gözyaşı çetesi kurun, beni Reis seçin; ve insanlara gözyaşını öğretinceye kadar delik deşik edin onları, bıçaklarınızla, kurşunlarınızla...
Ben diyorum ki, bu gemiyi devrilmekten kurtarmak için, yalpa ettiği tarafa abanmak lâzımdır. Ancak, bu türlü, kötülükleri bir taraftan öbür tarafa aktarabiliriz. Ne dersiniz çocuklar?
Nasıl öldürürsünüz?.. Göz! Renk renk dünyaları, en yakın zerreyi, en uzak yıldızı gören göz... Ona nasıl toprak doldurursun? Kalb dediğimiz, bütün gücümüzü veren esrarlı tulumbayı nasıl kırar, parçalarsın?
**
Beş dakika uyusam, merhametsiz uyanıyorum
Yediğim yemeğin ilk lokmasında merhametli,
Son lokmasında zalimim!...
Sayfa 141Kitabı okudu
--- Onu ta içimde görüyorum; içimi görür gibi görüyorum!
Sayfa 121Kitabı okudu