Bakmak, adına resim denilen olgunun çok önemli bir parçasıdır.
Onun sözcüklerle arası çok iyidir fakat çizim ona sözcüklerin ötesindeki olanakları açar. Bu bir hiyeroglif dilidir: Abidin Dino’nun resim yazısı.
“Mevlana’nın hayranı Selçuklu sarayından bir sultan kadın, Konya’dan uzaklaşmak zorunda kalınca hasretini avutmak için Mevlana’nın bir portresini yaptırmak istemiş. Gönderdiği ressam izin istemiş, karşısında duran Mevlana’nın yüzünü saygıyla, özenle bütün ayrıntılarıyla çizmiş. Bir de başını kaldırmış ki resim modele hiç benzemiyor, başka bir yüz belirmiş karşısında. Haydi baştan bir daha çizmiş, aynı dikkat ve ustalıkla ünlü ressam ama ne çare, tekrar baktığında karşısındaki yüz gene bambaşka. Birkaç kere daha resmi sil baştan yapmış ama sonunda işi anlamış, resimleri yırtmış, kendini Mevlana’nın ayaklarına atmış, özür dilemiş, sonsuza dek değişen bir insan yüzünü çizmenin olanaksız olduğunu ağlayarak itiraf etmiş... Yine de portreleri deniyor ressamlar. Var olan ya da var olabilecek tüm yüzleri çizmeyi deniyorlar.”
“Ya resim, zavallı resim ne işe yarar bunca çılgın
bir ortamda? Belki hiçbir işe yaramaz.
Ama belki bir bayraktır resim. Bir beraberlik
çağrısı, kara kadere isyan, bir çeşit küfür, bir
soru, güzel günlere ağıt ya da korkuları dağıtan
çocuksu bir oyun. Kara içinde ak bir umut,
bir sevinç kıvılcımı ne olursa olsun.”
Civan Aydın Üzerine
Civan Aydın’ın portreleri Dostoyevski karakterleri gibidir; her neye yatkınlarsa, onun en uç örneğidirler.
Sayfa 78Kitabı okudu
DA VINCI’NİN “SFUMATO”SU
...Resim sanatına getirdiği radikal sıçramalar, onun eşsiz el becerileri kadar, dünyaya ve tuvale bambaşka bir zihin sarayından bakmasından kaynaklanır.
Bu resimde düşsel derinlik kadar gerçekle uyum arayışı da söz konusudur. Bununla birlikte Leonardo’nun resmi arı gerçekliği yeniden üretmek ödevinde değildir, dünyayı insan gözünün gördüğü şekle yakın resmetmeyi daha çok önemser...